آهن و منگنز در آب

آهن و منگنز در آب های طبیعی معمولا ناشی از نمک های آهن و منگنز موجود در خاک و سنگ در تماس با آب است که در شرایط بی هوازی و در صورت وجود گاز کرنبیک(CO2) محلول در آب به نمک های محلول فرو و مانگانو تبدیل می شوند. هنگامی که آب در معرض هوا قرار گرفته و مقداری از اکسیزن موجود در هوا در آن حل گردد، نمک های محلول آهن و منگنز اکسید شده و دوباره به فرم غیر محلول باز می گردد. آهن و منگنز ممکن است به تنهایی در آب وجود داشته باشند.

وجود آهن و منگنز در غلظت های بالاتر از حد مجاز باعث بروز مشکلاتی مانند لکه شدن لباس های شسته شده ، ایجاد رسوب در لوله های و شیر آلات و سطوح دیگری که در تماس با آب هستند و نیز رنگین شدن آب می گردد. همچنین وجود آهن در آب باعث رشد باکتری های آهن در جدار داخلی لوله های شده و موجب کاهش سطح مقطع و در نتیجه ظرفیت آن می گردد.  علاوه بر آن باکتری های آهن در آب باعث ایجاد طعم و بوی نامطبوع در آب که با استاندارد آب آشامیدنی مغایر است ، می شود.

برای جلوگیری از بروز این مشکلات ، آهن و منگنز در آب را باید از آب جدا کرده و یا اینکه با اضافه کردن مواد منعقد کننده به آب مانند پلی فسفات ها ، سیلیکات سدیم ، یون های  آهن و منگنز در آب را منزوی کرده و اثرات ناشی از آن را خنثی می کنند.

در اضافه کردن پلی فسفات ها به آب برای خنثی کردن و منزوی کردن  آهن و منگنز در آب ، مولکول های پلی فسفات پیرامون یون های یون های آهن و منگنز را احاطه کرده و از تشکیل رسوب املاح غیر محلول آهن و منگنز و اثرات ناشی از آن جلوگیری می شود. زمانی که غلظت آهن و منگنز بیشتر از ۱ میلی گرم بر لیتر باشد ، نباید از تزریق پلی فسفات ها به آب رای منزوی کردن آهن و منگنز استفاده کرد. کل فسفات مصرفی نباید از ۱۰ میلیگرم بر لیتر بر حسب po4 تجاوز نماید. در صورت استفاده از این روش باید کلر باقی ماند در سیستم در حد رضایت بخشی حفظ شود تا رشد باکتری ها باعث شکسته شدن کمپلکس آهن نشود.

برای ازبین بردن آهن و منگنز در آب می توان از اضافه کردن سیلیکات سدیم نیز استفاده کرد. استفاده از سیلیکات سدیم  برای کنترل آهن و منگنز برای آب های زیر زمینی، قبل از اینکه آب در معرض هوا قرار گیرد، مناسب می باشد.